گرگها

وقتی مراسم قرعه کشی جام جهانی پخش می شد، مردم عزیز ایران خوشحال بودند، مجری زن را واداشته بودند پوششی بر تن داشته باشد که بشود از شبکه 3 ایران پخش شود. دیگر همه مردم دنیا می دانستند. مسئله یک پیروزی نبود، تجلیلی بر پیروزی بلاهت بود، تاییدی بر تحقیر امت شریفی که اگر ماریا کوماندنایا کمی بیشتر از پروپاچه اش را می نمایاند، او را با رکیک ترین عباراتی که حتی روسپیان در فیلم های نازل پورنو گهگاه می شنیدند می نواختند. همین ملت سلحشور که از او به خاطر احترام به مردم ایران تشکر می کردند، خواهر و مادر کافو یکی از خوشنام ترین فوتبالیست های تاریخ را در کنار دختر عمو قدسی اش در ریودوژانیرو، پدرش در سائوپائولو را با این که نر بود، پوری زید فابش در مهد کودک، خیریه که با او فقط جاست بود در 13 سالگی،  را به گرگها...

جاده، دشت، میش های سفید و گرگ های سیاه، غروب وهم انگیز، ناپیدایی اون چیزی که تو فراسوی نگاهته، بغض همواره ای که میاد، دوباره، باز از خودت می پرسی، به راستی مشکل چیه؟ همیشه پشت دره، اوایل ازش می ترسیدی، تا در رو باز می کردی، حقیقت اونجا بود، با همون قیافه تخمی، اوایل می ترسوندت، شوکه ت می کرد، نمی خواستی باورش کنی، قوی تر بودی، جوونتر و بی خیال تر، مفاصلت عالی بودن و بی خیال تر می تونستی بخندی. اما کم کم، دیگه حتی نمی ترسوندت، مثل یه عنکبوت که کنج سقف باشه و دستت بهش نرسه، یه عنکبوت زشت که روزهای اول ازش بترسی که مبادا روی صورتت بیفته، یه عنکبوت مادرقحبه که وقتی چند سال دیدی همونجاس، کم کم باور کردی که شاید همیشه باید اونجا باشه، طبیعیه، چیزهای تخمی طبیعین. چیزای شاد، رنگی و خنده س که دروغه. گرگها...